Το έργο μιλά με τη γλώσσα ενός φθίνοντος υλισμού, οπού το φως που αποπνέει ανάμεσα, ψιθυρίζοντας λόγια για μια ζωή πέραν της ύλης. Το φως των αναμνήσεων γίνεται πιο απόκοσμο και απειλητικό όταν προέρχεται από τον αλλόκοτο τόπο του εφιάλτη, στα φωτεινά κουτιά του Σπηλιόπουλου. Η λεπτομερής και σχεδιαστικά λιτή καταγραφή των ονείρων, που ουσιαστικά αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα γνώριμων στιγμών, ίσως να αποτελεί ένα είδος εξαγνισμού του καλλιτέχνη που με αυτό τον τρόπο εξορκίζει το κακό. Και όμως τα έργα αυτά είναι κάτι παραπάνω από αποσταστιοποιημένες φωτογραφίες ονειρικών σταθμών. Η σιωπηρή τραγικότητα του θεατή αντανακλάται μέσα από το είδωλο του δικού του προσώπου επάνω τους, καθώς η αυλαία ανοίγει και το τώρα της φευγαλέας πραγματικότητας ατενίζει μελαγχολικά το αιώνιο που ποτέ δεν βίωσε, που δεν υπήρξε τόσο δυνατός ώστε να αδράξει και να χαθεί μέσα του.

 

Φαίη Τζανετουλάκου.