VISIONS 2005
BLOODY HELL!
«Αθήνα, Πλατεία Καραισκάκη, 31 Ιανουαρίου 05. Ξενοχείο ATHENS IMPERIAL. Ώρα 20:00.
Στο δωμάτιο 346 επικρατεί κάποια αναταραχή. Κόσμος αρχίζει να συγκεντρώνεται και όσοι εισέρχονται δειλά στο ημίφως, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς πρόκειται να συμβεί, έρχονται αντιμέτωποι με μια αίσθηση πρόσφατης απουσίας. Η αύρα του ένοικου που έζησε για κάποιες μέρες εκεί φαίνεται να έχει ποτίσει το χώρο. Η τηλεόραση παίζει ακόμα, η ξυριστική μηχανή βουίζει, το μαξιλάρι διατηρεί τη ζεστή φόρμα του κεφαλιού στο βαθουλωμένο ύφασμα. Τα προσωπικά του αντικείμενα είναι ακόμα εκεί.
Μιλάμε άραγε για προμελετημένη απουσία ή για βεβιασμένη απόδραση; Ένα σπασμένο ζευγάρι γυαλιών στο πάτωμα, ρούχα ριγμένα πάνω στα έπιπλα, το μπάνιο γεμάτο νερό, συνάδουν στην εκδοχή της άτακτης φυγής. Αυτό αποδεικνύεται από την κουρτίνα που θροΐζει μπροστά από το μισάνοιχτο παράθυρο.
Ήδη το μπλε φως που αναβοσβήνει απ΄έξω μας προειδοποιεί ότι έχει ήδη κινητοποιηθεί η κρατική μηχανή για επιβολή της τάξης. Τι έχει συμβεί στο δωμάτιο, και γιατί ο ένοικος του το εγκατέλειψε τόσο βιαστικά;
Το πλάνο αλλάζει και μια ματιά στον τοίχο πάνω από το προσκεφάλι του κρεβατιού αρκεί για να ξεδιπλώσει μία αναπάντεχη αφήγηση. Ένα φωτεινό κουτί υπάρχει εκεί που λογικά θα υπήρχε κρεμασμένη μία κατευναστική θαλασσογραφία ή ένα ειδυλλιακό τοπίο. Εκεί όμως βρίσκεται αποτυπωμένη η φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Ένα πρόσωπο σφαδάζει από πόνο μετωπικά, άμεσα, ακατάπαυστα, εκτελώντας μια σπαρακτική ωδή στην αγωνία, χωρίς όμως τη δικαίωση της έκστασης ή της λύτρωσης. Επάνω στο κρεβάτι, σχέδια από κόκκινο μελάνι, ατάκτως ερριμένα στα τσαλακωμένα σεντόνια, παρουσιάζουν τους πλείστους δυνατούς τρόπους που μπορεί ένας άνθρωπος να βρει βίαιο θάνατο. Σκηνές βασανιστηρίων , ακρωτηριασμένα μέλη , γκροτέσκ εκφράσεις πολλαπλασιάζονται μέσα στο χώρο και αναπτύσσονται επάνω σε τοίχους, κουρτίνες, στο πάτωμα.
Δεν υπάρχουν εμφανείς λόγοι για να εξηγούν μία τόσο παράδοξη οικειοποίηση του χώρου. Η έρευνα σε σημεία που θα μπορούσαν να φωτίσουν το μυστήριο κάνει ακόμα πιο εμφατική την εμμονή του φυγά στις μαρτυρικές του σπουδές. Η παράξενα γνώριμη οσμή νοτισμένης γης που αναδύεται από το κομοδίνο μας κάνει να πάρουμε το θάρρος να ρίξουμε μια ματιά στα συρτάρια , όπου ένα μάτσο παλιές μα και οικείες φωτογραφίες κακοποιημένων πτωμάτων είναι θαμμένες σε ένα στρώμα από χώμα. ΄... Οι εικόνες των θυμάτων αποτελούν από μόνες τους ένα είδος ρητορικής. Επαναλαμβάνουν. Απλοποιούν. Υποκινούν . Δημιουργούν την ψευδαίσθηση της συναίνεσης...΄ Το βιβλίο της Susan Sontag ΄Παρατηρώντας τον Πόνο των Άλλων΄, στην άκρη του γραφείου, έχει ανοίξει σ’ αυτήν ακριβώς τη σελίδα. Θύτης ή θύμα, υποκινητής, αυτουργός ή εξορκιστής, ο ήρωας χάθηκε μέσα στη νύχτα. Ώσπου να εμφανιστεί ξανά...»
Αθήνα, πλατεία Καραίσκάκη , 31 Ιανουαρίου 05. Ξενοδοχείο ATHENS IMPERIAL. Ώρα 20:00. Το δωμάτιο του ξενοδοχείου για τον Μάριο Σπηλιόπουλο είναι ένας βιωμένος προσωπικός χώρος. Μέσα σε αυτόν ο καλλιτέχνης έχει σκηνοθετήσει in situ το alter ego του εν΄ώρα μυστικής και παράνομης δράσης. Οι εικόνες που προκύπτουν από δραματοποιημένες στιγμές αναφέρονται στην φυσικότητα με την οποία ένας σύγχρονος και έμπειρος συλλέκτης πληροφοριών έχει υπερεκτεθεί και συνεπώς εξοικειωθεί με τη flat ομοιομορφία μεταξύ ηρωικού και ανιαρού , μεταξύ τραγικού και μπανάλ, που επιβάλλει η γρήγορη εναλλαγή εικόνων και αξιών της εποχής μας. Για τους Σουρεαλιστές η ομορφιά ή θα συγκλόνιζε ή δεν θα υπήρχε. Σήμερα η φευγαλέα στιγμή του επιθανάτιου ρόγχου μετριέται ως χρηματιστηριακή αξία που πρέπει να ακουστεί με volume up για να τραβήξει την προσοχή ενός αισθητηριακά κορεσμένου θεατή.
Τα αδρά, γεμάτα ένταση, σχεδόν αυτοματικά, αλλά ταυτόχρονα λεπτοφυή και στομαχικά άλικα ζωγραφικά έργα του Σπηλιόπουλου, εισχωρώντας στα άδυτα της ορμέμφυτης τάσης του ανθρώπου για καταστροφή και χάος, επιχειρούν να εξορκίσουν το διττό χαρακτήρα της σύγχρονής φρίκης – της αυθεντικής, συνεχούς, πολύμορφης και αβάσταχτης που λαμβάνει χώρα καθημερινά πλάι μας, και της ανίερα πλατωνικής της μίμησης μέσα από τους βωμούς της ενημέρωσης προς τέρψιν του εκάστοτε παμφάγου καταναλωτή ακόμα μιας, πιο αιματηρής, κόλασης.
Μα, bloody hell, για τον καλλιτέχνη, όπως και για τη Sontag, ΄αυτοί οι νεκροί δείχνουν απόλυτη αδιαφορία για τους ζωντανούς: για αυτούς που τους πήραν τη ζωή, για τους αυτόπτες μάρτυρες- και για μας!